In de schaduw van een van de vier “monumentale” bomen aan de Paradijslaan werden voor de negende keer de verdwijning van Yuri, Viktor, Anatoly en Dmitry herdacht. Dat dit in de publieke ruimte van Eindhoven plaatsvindt in een groot goed zei Mary-Ann Schreurs in haar bijdrage. De plek is voor Valeriya Krasovskaya en de andere nabestaanden de enige plek waar zij hun vader, zoon, echtgenoot kunnen herdenken. Voor Valeriya is dit een bijzonder jaar. Toen een meisje van 17, nu een vrouw van 34. Een leven in twee helften, voor en na de verdwijning. En een gemis dat niet onder woorden te brengen is.

Gelukkig waren er de prachtige cello-muziek van Marlies Muijzers, de warme woorden van Wim Dekkers en Christie Miedema en de gedichten van Leo Mesman en Nienke Esther Grooten, de stadsdichter van Eindhoven. Hieronder haar prachtige gedicht.

Eindeloos vraagteken

En als elk jaar
Staan we weer bij elkaar
Komen we samen
Denken aan jullie

En als elk jaar
Staan we met onbeantwoorde vragen
Blijven we herhalen

Waar het om gaat
Opdat jullie niet vergeten worden
Opdat we altijd even stil kunnen staan
Bij deze bomen samenkomen
Vraagtekens blijven plaatsen

Mannen, voor altijd onbeantwoord
Diep in onze herinnering
Nooit nooit nooit vergeten, maar
Ook nog altijd niet gevonden.

 
Nienke Esther Grooten
16 september 2016